خطر واقعی درغواصی عمیق
خیلی‌ها فکر می‌کنند بزرگ‌ترین خطر در فری‌دایوینگ عمیق، تمام شدن اکسیژن و بلک اوت است. اما حقیقت متفاوت است! در این مقاله با خطر واقعی غواصی عمیق، یعنی آسیب‌های ناشی از فشار به ریه‌ها، آشنا می‌شوید و می‌بینید چرا رعایت ایمنی و استراحت کافی می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.
«اما این خطرناک نیست؟» این سوال را همیشه وقتی به مردم می‌گویم که من آزاد غواصی می‌کنم، می‌شنوم. «نه به هیچ وجه»، به آنها پاسخ می‌دهم و سعی می‌کنم آه نکشم. یا حداقل، نه به دلایلی که مردم فکر می‌کنند.
اغلب مردم فکر می‌کنند که بزرگ‌ترین خطر در غواصی عمیق، تمام شدن اکسیژن است. اما بلک اوت کمترین نگرانی ماست. زمانی که غواصی اکسیژن خود را تا حد کافی تخلیه کرده و بیهوش شود، هنوز چند دقیقه فرصت وجود دارد تا هرگونه آسیب مغزی آغاز شود. حتی اگر غواص بیهوش شبیه جسد باشد، اگر آموزش صحیح دیده باشید، احیای او بسیار سریع و آسان است.
«اما اگر در پایین بلک اوت شوم چه؟» واقعیت این است که این تقریباً اتفاق نمی‌افتد. وقتی به انتهای خط می‌رسم، تنها در نیمه مسیر شیرجه هستم و هنوز احساس تازگی و انرژی دارم. تقریباً همه بلک اوت‌ها در سطح یا کمی زیر سطح اتفاق می‌افتند و بسیار نادر است که کسی در عمقی بیش از ۱۰ متر دچار بلک اوت شود.
خطر واقعی هنگام غواصی عمیق با یک نفس، در واقع صدمات مرتبط با فشار است، به ویژه آسیب به ریه‌ها. هنگام نزول، فشار فزاینده آب ریه‌ها را فشرده می‌کند و اگر حجم ریه‌ها بیش از حد از حجم باقی‌مانده آنها (residual volume) فشرده شود، مویرگ‌های ریوی پاره شده و خون وارد فضای تنفسی می‌شود.
مایعات در ریه‌ها عملکرد آنها را دشوار می‌کند و غواصانی که دچار فشار ریه (lung squeeze) شده‌اند، ممکن است برای چند دقیقه یا حتی چند ساعت کمبود اکسیژن داشته باشند تا بدن خود را تنظیم کند.
این ممکن است به نظر یک صدمه جدی برسد، اما غواصی که دچار فشار ریه شده است، معمولاً پس از چند روز استراحت خارج از آب، کاملاً بهبود می‌یابد. خطر واقعی زمانی است که غواصان بدون زمان کافی برای التیام ریه‌ها، به شیرجه رفتن ادامه می‌دهند.
خوشبختانه این موضوع در دنیای freediving کمتر دیده می‌شود. پس از هر شیرجه رقابتی، رقبا باید ضربان قلب و اشباع اکسیژن خون خود را اندازه‌گیری کنند. اگر این شاخص‌ها غیرطبیعی باشند، اجازه شیرجه برای چند روز صادر نمی‌شود.
غواصی آزاد یکی از معدود ورزش‌هایی است که افراد می‌توانند حتی تا سنین ۵۰ و ۶۰ سالگی در بالاترین سطح رقابت کنند. ناتالیا مولچانوا تقریباً تمام رکوردهای جهانی زنان را در اختیار دارد و او ۵۳ ساله است. این یکی از دلایلی است که در بین ما غواصان، فرهنگ ایمنی بسیار قوی وجود دارد. همه ما می‌خواهیم تا جایی که می‌توانیم، ایمن و طولانی‌مدت این ورزش را ادامه دهیم.
هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.