اهمیت تنفس ریکاوری
در این مقاله با اهمیت تنفس ریکاوری در فری‌دایوینگ آشنا می‌شوید و یاد می‌گیرید چگونه پس از هر شیرجه ایمن بمانید و خطر بلک اوت را کاهش دهید. این تکنیک ساده اما حیاتی، کلیدی برای ایمنی شما و سایر غواصان همراه شما است.
زمانی که نوبت به ایمنی freediving می‌رسد:
چگونه قبل از شیرجه زدن نفس بکشیم؟
چگونه امنیت دوستان خود را تأمین کنیم؟
چه موقع باید به سطح بازگردیم؟
چگونه از حوادث غواصی اجتناب کنیم؟
چگونه یک بلک اوت را مدیریت کنیم؟
چگونه از بلک اوت جلوگیری کنیم؟
تمام این موضوعات و پروتکل‌ها به یک اندازه مهم هستند و با هم دستورالعمل‌هایی ارائه می‌دهند که ما را در هنگام شیرجه ایمن نگه می‌دارند، اما چیزی وجود دارد که به نظر من در جامعه غواصی به اندازه کافی به آن توجه نمی‌شود و آن تنفس ریکاوری است.
تنفس ریکاوری، تنفس پس از غواصی است که بلافاصله بعد از بازگشت به سطح انجام می‌دهیم. اگر این اصطلاح را قبلاً شنیده باشی، به آن «hook breathing» هم گفته می‌شود. تنفس ریکاوری صحیح، تنها چیزی است که می‌تواند جلوی بلک اوت را بگیرد، اگر هنگام رسیدن به سطح کمبود اکسیژن داشته باشی.
انواع مختلفی از تنفس ریکاوری وجود دارد، مانند تنفس پیش از شیرجه («بریت آپ»). اما سبک ساده‌ای که من آموزش می‌دهم این است: بعد از هر شیرجه، صرف‌نظر از عمق و طول آن، سه تنفس ریکاوری بردارید. این تنفس‌ها فعال و قوی هستند، با یک مکث کوتاه در بالای تنفس و سپس یک بازدم غیر فعال و آرام.
وقتی نفس می‌کشید، نیازی نیست هوا را به شکم یا سینه هدایت کنید، فقط به سرعت بکشید و یک ثانیه نگه دارید. بازدم غیر فعال یعنی اینکه اجازه دهید هر مقدار هوایی که می‌خواهد خارج شود، بدون فشار دادن یا فوت کردن. پس از اتمام بازدم، تنفس بعدی را شروع کنید:
فعال inhale → مکث کوتاه → غیر فعال exhale
فعال inhale → مکث کوتاه → غیر فعال exhale
فعال inhale → مکث کوتاه → غیر فعال exhale
ما این سه تنفس ریکاوری را بعد از هر شیرجه انجام می‌دهیم، نه به این دلیل که نیاز فوری به نفس داریم، بلکه برای ثبت آن در حافظه عضلانی. هدف این است که اگر روزی هنگام رسیدن به سطح دچار کمبود اکسیژن شدید و تلاش برای نفس کشیدن داشتید، بدن به صورت خودکار شروع به تنفس ریکاوری کند، چون همیشه بعد از هر شیرجه آن را انجام داده است.
من دیده‌ام غواصانی که با برنامه‌ریزی بدن خود برای تنفس ریکاوری توانسته‌اند جلوی بلک اوت را بگیرند، و حتی کسانی که در بلک اوت بودند، با تنفس ریکاوری عادت‌شده خود توانستند خود را احیا کنند.با این حال، شروع به تنفس ریکاوری به معنی غواصی تنها نیست. ما هرگز تنها غواصی نمی‌کنیم. اما این تنفس می‌تواند از تجربه بلک اوت هم برای شما و هم برای هم‌غواصانتان جلوگیری کند، مخصوصاً اگر در لحظه رسیدن به سطح در لبه کمبود اکسیژن باشید.همچنین هیچ تضمینی نیست که هم‌غواصانتان در تمام طول شیرجه چشمشان به شما باشد، زیرا ممکن است مشغول spearfishing، گرفتن عکس، یا توجه به چیزی جالب باشند. خطای انسانی همیشه یک عامل است.
ممکن است وقتی از یک شیرجه سطحی بالا می‌آییم و شروع به تنفس ریکاوری میکنیم، کمی عجیب به نظر برسیم، اما وقتی همه این کار را انجام دهیم، همه با هم این حالت را تجربه میکنیم، پس مطمئن شوید که هم‌غواصانتان هم تنفس ریکاوری را انجام دهند.
چیزی که باید همیشه به خاطر بسپاریم این است که هیچ هیئت نظارتی جهانی یا کمیته‌ای وجود ندارد که استانداردهای ایمنی breath hold diving را تعیین کند. تمام دانش و پروتکلی که داریم، عملی است، چون کار می‌کند و جامعه غواصان آن را از طریق تجربه، آزمون و خطا، حوادث غواصی و مرگ‌ها یاد گرفته است.
هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.